علی محمدیارلو
چکیده
حروف اضافه نقش بسزایی در معنای جملات فارسی دارند و این بحث، در آموزش/ فراگیری این زبان، یکی از دشوارترین نکات است. در زبانآموزی زبان دوم، این حروف در آخرین رده از مقولههایی هستند که زبانآموزان آنها را فرامیگیرند. ازاینرو، ضرورت دارد تا کتابهای آموزش زبان فارسی اهتمام ویژهای به آموزش این حروف داشته باشند. هدف این پژوهش بررسی ...
بیشتر
حروف اضافه نقش بسزایی در معنای جملات فارسی دارند و این بحث، در آموزش/ فراگیری این زبان، یکی از دشوارترین نکات است. در زبانآموزی زبان دوم، این حروف در آخرین رده از مقولههایی هستند که زبانآموزان آنها را فرامیگیرند. ازاینرو، ضرورت دارد تا کتابهای آموزش زبان فارسی اهتمام ویژهای به آموزش این حروف داشته باشند. هدف این پژوهش بررسی مجموعۀ آموزش فارسی به فارسی از منظر آموزش این حروف است تا شیوههای آموزش، تعداد حروف اضافۀ آموزشدادهشده و بسامد رخداد آنها را بررسی کند. دلیل انتخاب این مجموعه پرکاربردبودن و دامنۀ وسیع استفادهکنندگان از آن است. نتایج پژوهش بیانگر آن است که روش آموزش حروف اضافه سنتی، آموزشی و در برخی موارد استقرایی/ ضمنی است و باید زبانآموزان، از طریق مثالهای ارائهشده یا خواندن متون و به طریق اکتشافی، آنها را فراگیرند. از میان 89 حرفاضافة ساده و مرکب/ گروهی بهکاررفته، بیشترین بسامد رخداد ازآنِ حروف «به»، «را»، «در»، «از»، «با» و «برایِ» است. استفاده از تصاویر مناسب برای آموزش، عدم استفاده از زبان واسطه، استفاده از فن تقویت درونداد و اشاره به باهمآیی برخی افعال با حروف اضافۀ خاص از نقاط قوت این مجموعه به شمار میرود و عدم اشاره به گونۀ گفتاری حروف اضافه، استفادۀ صِرف از روش استقرایی و پاورقیهای آشفته و بینظم از نقاط ضعف این مجموعه است. نتایج پژوهش حاضر میتواند مورد استفادۀ مؤلفان چنین کتابهایی قرار گیرد.